Κάθε φορά που κρατάς μια ανάμνηση, κάθε φορά που αφήνεις ένα λουλούδι στο παιδί σου, κάθε φορά που αφηγείσαι μια ιστορία για το παιδί σου - είσαι μητέρα. Κάθε φορά που χαμογελάς (με ακόμα δακρυσμένα μάτια), κάθε φορά που στέκεσαι στα πόδια σου μετά από μια μέρα που νόμιζες ότι δεν θα αντέξεις  - είσαι μητέρα. Και ίσως αυτή η εκδοχή της μητρότητας να είναι η πιο δυνατή απ' όλες.

Ξέρεις δεν υπάρχει λέξη στα λεξικά του κόσμου να περιγράφει την ορφάνια μας από το παιδί μας. 

Έψαξα πολύ.. βρήκα συμφραζόμενα, ολόκληρες προτάσεις ή λέξεις περίεργες αλλά στην καθομιλουμένη δεν υπάρχει αντίστοιχη του «ορφανός »..

Ξέρεις γιατί ; Η δική μου θεωρία είναι : Γιατί ποτέ δεν σταματάς να είσαι μητέρα. Δεν χρειάστηκε να βρεθεί λοιπόν μια τέτοια λέξη. 

Αν αυτές τις μέρες το τραπέζι σου έχει μια άδεια καρέκλα.. Αν η καρδιά σου έχει ένα κενό που καμία γιορτή δεν γεμίζει.. Αν οι μέρες σου μοιάζουν πιο βαριές απ' όσο αντέχεις..

Θέλω να ξέρεις κάτι:

Δεν είσαι μόνη.

Δεν θέλεις να βγεις από το πένθος σου — και κανείς δεν στο λέει. Αυτό το κείμενο δεν είναι για να σε παρηγορήσει. Είναι για να σε ξυπνήσει. Πώς ο πόνος γίνεται ταυτότητα χωρίς να το καταλάβεις, και πώς μπορείς να αρχίσεις να ζεις ξανά — όχι ξεχνώντας, αλλά τιμώντας.

Πόσο εύκολα μπορώ να μπω σε σύνδεση χωρίς ατελείωτες ώρες διαλογισμού, και χωρίς μεγάλες ιεροτελεστίες και προσπάθεια; Χωρίς πρωτόκολλο δηλαδή ..

Πόσο εύκολα μπορείς να μπεις στην σύνδεση του Εαυτού με την παρακάτω άσκηση ενώ διαβάζεις;

Δεν είσαι σε στάση λωτού, δεν έχεις τα μάτια σου κλειστά, και δε χρειάζεται να αναπνέεις με έναν ιδιαίτερο τρόπο ..

Θέλεις να το δοκιμάσεις; Εδώ αυτήν τη στιγμή!

Τι μου συμβαίνει, όταν φοβάμαι;

Τι νιώθω στην πραγματικότητα;

Τι αισθάνεται το σώμα μου;

Σκέψου αν θέλεις κάτι αυτή τη στιγμή, που σε φοβίζει πάρα μα πάρα πολύ..

Σκέψου το τώρα και δες ή μάλλον νιώσε τι συμβαίνει πραγματικά..

Τι βιώνει το σώμα σου, και το τρικ είναι να νιώσεις τι βιώνει το σώμα σου χωρίς να κάνεις σκέψεις.

Σου μιλώ για αυτούς τους φόβους που ξέρεις πολύ καλά..

Θα έρθει η στιγμή που θα φύγεις..

Ίσως όχι για πάντα, αλλά δεν έχει καμία σημασία.

Σημασία έχει ότι αυτή εδώ η maya θα τελειώσει.

Θα σβήσεις εσύ, και θα σβήσει μαζί σου το σύμπαν όλο!

Θα πέσει η αυλαία των ματιών σου, και θα σταματήσει να υπάρχει ζωή.

Ζωή όπως την ξέρεις, ζωή όπως είναι η δική σου ζωή,

όπως την βλέπουν μόνο τα δικά σου μάτια γύρω σου.

Θα σβήσει ένα ολόκληρο σύμπαν γιατί εσύ δεν θα το κοιτάς πια!

Αλλά, σου έχουν πει ότι η ζωή συνεχίζεται, φυσικά, αλλά όχι αυτή η ζωή.

Όχι αυτό εδώ το σύμπαν! Αυτό το δικό Σου Σύμπαν !

Θα έρθει η στιγμή που θα φύγεις..

Ίσως όχι για πάντα, αλλά δεν έχει καμία σημασία.

Σημασία έχει ότι αυτή εδώ η maya θα τελειώσει.

Θα σβήσεις εσύ, και θα σβήσει μαζί σου το σύμπαν όλο!

Θα πέσει η αυλαία των ματιών σου, και θα σταματήσει να υπάρχει ζωή.

Ζωή όπως την ξέρεις, ζωή όπως είναι η δική σου ζωή,

όπως την βλέπουν μόνο τα δικά σου μάτια γύρω σου.

Θα σβήσει ένα ολόκληρο σύμπαν γιατί εσύ δεν θα το κοιτάς πια!

Αλλά, σου έχουν πει ότι η ζωή συνεχίζεται, φυσικά, αλλά όχι αυτή η ζωή.

Όχι αυτό εδώ το σύμπαν! Αυτό το δικό Σου Σύμπαν !

Απέραντο απεριόριστο πανέμορφο Εσύ!

Τόσο μαγικό τεράστιο απέραντο χωρίς αρχή και τέλος πλάσμα είσαι .. Που κατάφερες να κάνεις το απέραντο που είσαι,

μικρό σαν κόκκο άμμου, και την μεγαλειότητα σου, μικρή ανυπεράσπιστη ανθρωπινότητα ..

Τόσο συμπίεσες το μεγάλο που είσαι ώσπου να γίνει απτό και να γεννιέται μέσα από ένα σώμα ξανά και ξανά και ξανά ... και να ζει αιώνες στην αυτοΰπνωση και στο δράμα ..

μέχρι να σπάσει η αλυσίδα της λήθης ..

Και εσύ την έσπασες .. κατάλαβες τι έκανες;

Έχεις πληγωθεί τόσο πολύ και θα ήθελες να μην είχε συμβεί ποτέ αυτό που σε πλήγωσε.

Είναι αυτή η ζωή που έχεις στο εδώ και τώρα, και εσύ θα ήθελες μια άλλη.

Πόση Ζωή ακόμη θα ξοδέψεις;

Πόση Ζωή θα καταναλώσεις για να αλλάξεις Αυτό που δεν αλλάζει;

Όταν συνειδητοποιήσεις ότι αυτό που νομίζεις ότι είσαι, και ο τρόπος που υπάρχεις δεν είναι καθόλου αληθινός, τότε μπορεί να σου αποκαλυφτεί αυτό που απλά ήταν πάντα εδώ, αλλά είναι τόσο δυσδιάκριτο και τόσο ήσυχο, δε φωνάζει δεν ωρύεται..

Δεν κλαίει μαζί σου όταν είσαι στα πατώματα, ούτε γιορτάζει όταν χαίρεσαι γιατί δε χρειάζεται.

Απλά είναι εδώ, είναι πάντα εδώ.

Πάντα κάτι ψάχνεις.

Στην αρχή για να επιβιώσεις και να συντηρηθείς, ψάχνεις στα τυφλά την θηλή της μητέρας, τρυφερότητα σε μια αγκαλιά, ισορροπία στα πρώτα σου βήματα στον κόσμο της ύλης.

Αργότερα μεγαλώνοντας αναζητάς στον υλιστικό κόσμο, κάτι που δεν μπορείς να προσδιορίσεις και αυτός συνήθως, αν όχι πάντα, σε απογοητεύει.

Ό,τι κάστρο και να έχεις χτίσει στον κόσμο της ύλης

(καριέρα, χρήματα, σπίτια, υλικά αγαθά γενικά)

συνειδητοποιείς ότι δεν ήταν αυτό που πραγματικά έψαχνες.

Είναι συγχώρεση σε επίπεδο ψευδαίσθησης και τελικά δεν αλλάζει τίποτα. Το έργο, η ταινία συνεχίζεται.

Ας μην έχουμε λοιπόν ψευδαισθήσεις δεν είναι καθόλου περίεργο, και μάλιστα είναι απολύτως κατανοητό να αισθάνεται κάποιος ότι δεν μπορεί ή δεν πρόκειται ποτέ να συγχωρήσει ακριβώς επειδή βλέπει τα πράγματα από το επίπεδο της ψευδαίσθησης.

Ποια είναι η Αληθινή Συγχώρεση ;

Εγώ με την πάροδο του χρόνου, ανακάλυψα ότι ο πόνος μπορεί να μετατραπεί σε δύναμη, και η μεγάλη μου πληγή άρχισε να επουλώνεται.

Το πένθος δεν εξαφανίστηκε εντελώς, αλλά άρχισε να γίνεται πιο διαχειρίσιμο.

Κατάλαβα ότι έχω ιερή υποχρέωση να συνεχίσω τη ζωή μου και ότι πρέπει να βρω τρόπους να ενσωματώσω τη μνήμη του αγαπημένου μου προσώπου στην καθημερινότητά μου, ως μια πηγή έμπνευσης και δύναμης.

Οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε μπορούν να μας κάνουν πιο ανθεκτικούς, πιο συνειδητοποιημένους και πιο ευγνώμονες για τις καλές στιγμές που ακόμα απολαμβάνουμε.

Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε αυτήν την εμπειρία για να εκτιμήσουμε περισσότερο τη ζωή, τους ανθρώπους που έχουμε δίπλα μας και τις ευκαιρίες που μας προσφέρονται.

Η διαδικασία αυτή δεν είναι εύκολη και συχνά απαιτεί πολύ κόπο και δύναμη.