Η Ζωή με δύο Καρδιές
Πώς να συνεχίσεις μετά την απώλεια
Αν διαβάζεις αυτές τις γραμμές, σημαίνει ότι κάτι μέσα σου ψάχνει. Όχι για θαύματα, γιατί το ξέρεις, ότι δεν υπάρχει μαγικό χάπι που θα σε κάνει να είσαι όπως πριν. Ψάχνεις για κάτι πιο βαθύ: έναν τρόπο να ζήσεις με νόημα μέσα σε αυτή τη νέα, παράξενη πραγματικότητα της απώλειας που βιώνεις.
Εν αρχή είναι η σιωπή
Υπάρχει μια σιωπή που έρχεται μετά από κάθε μεγάλη απώλεια. Δεν είναι η απλή απουσία ήχου.
Είναι η σιωπή της κενής καρέκλας στο τραπέζι. Της άδειας θέσης δίπλα σου στο αυτοκίνητο. Του τηλεφώνου που δεν θα χτυπήσει ποτέ ξανά με τον αριθμό του στην οθόνη.
Αυτή η σιωπή τρομάζει πολύ κόσμο. Χάνονται μέσα της για πάντα χωρίς να αναγνωρίσουν τι πραγματικά είναι ή προσπαθούν να τη γεμίζουν με θόρυβο, με κίνηση, με οτιδήποτε για να μην τη νιώθουν. Οτιδήποτε για να μην μείνουνε μόνες με αυτή τη βουβή παρουσία.
Αλλά τι θα γινόταν αν η σιωπή δεν είναι εχθρός; Τι θα γινόταν αν είναι δάσκαλος;
Η σιωπή που άφησε πίσω του ο αγαπημένος σου δεν είναι κενή, και δεν είναι τέλος. Είναι γεμάτη από όλα όσα δεν προλάβατε να πείτε, και όλα όσα θέλεις να συνεχίσεις να του λες.
Μέσα σε αυτή τη σιωπή κρύβεται το μεγαλύτερο δώρο:
η δυνατότητα να ακούσεις τη δική σου φωνή,
η παρουσία που δεν είναι φυσική, αλλά είναι πραγματική,
η σύνδεση που δεν εξαρτάται από τη φυσική παρουσία, από λόγια ή έργα.
Του Μιλάς Ακόμα;
Ναι, το ξέρω. Του μιλάς ακόμα.
Στο αυτοκίνητο, όταν κάποιο τραγούδι σου τον θυμίζει.
Όταν μαγειρεύεις και φαντάζεσαι τι θα σχολίαζε με τόσο αλάτι που ρίχνεις στο φαγητό.
Όταν γελάς μόνη σου με κάτι που θα έβρισκε σίγουρα αστείο.
Όταν χρειάζεσαι μια συμβουλή και η φωνή του είναι η πρώτη που ακούς μέσα στο κεφάλι σου .
Και μετά;
Νιώθεις τρέλα.
Ντροπή.
Φόβο μήπως κάποιος το μάθει.
Σκέφτεσαι: «Θα με περάσουν για τρελή». Ή χειρότερα: «Μήπως είμαι;»
Όχι. Δεν είσαι.
Η επικοινωνία σας δεν σταμάτησε όταν έφυγε. Απλώς άλλαξε μορφή.
Όταν κάποιος φεύγει, η σχέση δεν τελειώνει.
Μεταμορφώνεται.
Γίνεται εσωτερική, αλλά όχι λιγότερο αληθινή.
Η αγάπη που έζησες δεν χάθηκε. Απλώς εκφράζεται αλλιώς:
Στις επιλογές σου: όταν σκέφτεσαι «τι θα έκανε αυτός;»
Στον τρόπο που φροντίζεις τον εαυτό σου, γιατί ξέρεις πως αυτό θα ήθελε.
Στην καλοσύνη που δείχνεις, γιατί θυμάσαι πώς σε έκανε να νιώθεις.
Στις στιγμές που τον τιμάς (όχι μόνο στις επετείους, και στα μνημόσυνα) αλλά στην καθημερινότητα σου.
Στα δάκρυα που είναι γεμάτα με αγάπη όσο και με πόνο.
Πώς μοιάζει η Ζωή με δύο Καρδιές;
Γελάς με κάτι αστείο και σκέφτεσαι: «Αυτό θα του άρεσε». Και χαμογελάς ακόμη πιο πλατιά με αυτή τη σκέψη.
Βλέπεις ένα ηλιοβασίλεμα και νιώθεις ευγνωμοσύνη.
Κλαις και νιώθεις την αγάπη, βλέπεις την αγάπη να αναβλύζει μες σε αυτά τα δάκρυα.
Κάνεις σχέδια για το αύριο, ίσως κάποια που κάνατε μαζί και έμειναν στη μέση.. και είναι μαζί σου, εντός σου.
Αγαπάς τους άλλους πιο βαθιά, γιατί ξέρεις πόσο λίγος είναι ο χρόνος εδώ στη γη.
Αυτή είναι η ζωή σου με δύο καρδιές.
Μπορείς να έχεις:
μια καρδιά που θρηνεί,
και μια καρδιά που αγαπά τη ζωή.
Ταυτόχρονα.
Δεν χρειάζεται να επιλέξεις.
Δεν χρειάζεται να περιμένεις να τελειώσει η θλίψη για να νιώσεις χαρά.
Μπορείς να ζεις και με τις δύο.
Θα υπάρχουν στιγμές:
που θα κυριαρχεί η θλίψη, σαν κύμα,
που θα κυριαρχεί η χαρά, σαν πρόκληση /πρόσκληση,
που θα είναι και οι δύο παρούσες, σαν παλιές καλές φίλες.
Πώς κρατάς ζωντανή την Αγάπη;
Με τελετουργικά. Όχι του θανάτου. Της ζωής.
Τον αγαπάς αλλιώς. Αλλά τον αγαπάς ακόμα.
Τον παίρνεις μαζί σου:
Στην πρώτη γουλιά του καφέ σου, όταν τον σκέφτεσαι.
Στη φλόγα ενός κεριού που ανάβεις.
Σε μια πράξη γενναιοδωρίας, στο όνομα του.
Στην αυθόρμητη φράση που λες όταν κάτι όμορφο σε συγκινεί: «Αυτό θα σου άρεσε»
Στη μουσική που σου φέρνει τη φωνή του στη μνήμη.
Σε ένα αγαπημένο του φαγητό που ετοιμάζεις.
Στον κήπο που φροντίζεις, γιατί του άρεσαν τα λουλούδια σου.
Όχι για να μένεις εσύ πίσω. Αλλά για να τον πάρεις μαζί σου μπροστά.
Αυτά τα τελετουργικά είναι δικά σου. Είναι η δική σου δήλωση:
«Η αγάπη μας συνεχίζεται. Απλώς αλλάζει μορφή.»
Η Διαφορά Ανάμεσα στη Μνήμη και το Στάσιμο Πένθος
Η μνήμη σε συνδέει με την αγάπη. Σε γεμίζει ευγνωμοσύνη.
Το στάσιμο πένθος σε κρατά κλειδωμένη στον πόνο.
Το κλειδί;
Να ζεις με τη μνήμη στο παρόν όχι παγιδευμένη στο παρελθόν.
Η νέα σου ταυτότητα μετά την απώλεια
Μετά την απώλεια δεν είσαι η ίδια. Και αυτό είναι εντάξει
Η νέα εσύ:
ξέρεις τι έχει αξία και δεν χάνεις χρόνο σε μικρότητες
αγαπάς πιο βαθιά
έχεις γίνει πιο γενναία
κουβαλάς σοφία που γεννήθηκε μέσα από τον πόνο
εκτιμάς τις μικρές στιγμές με άλλον τρόπο
δεν φοβάσαι να είσαι αυθεντική
Γιατί στηρίζω γυναίκες που πενθούν
Ξέρω πόσο συχνά ζητούν από τις γυναίκες να είναι “δυνατές”. Να φροντίζουν τους άλλους ενώ ο δικός τους κόσμος καταρρέει.
Τα άκουσα κι εγώ:
“Προχώρα”
“Ο χρόνος θα σε γιατρέψει”
“Να είσαι δυνατή”
Τίποτα από αυτά δεν με βοήθησε.
Δεν ήθελα να ξεπεράσω την απώλεια. Ήθελα να μάθω να ζω μαζί της.
Ο πόνος δεν φεύγει. Μαθαίνεις να ζεις μαζί του.
Κι εκεί, σιγά σιγά, γεννιέται μια νέα δύναμη.
Δεν ήθελα να προχωρήσω. Ήθελα να μάθω να ζω με αυτό.
Και να μην προσποιούμαι πως είμαι δυνατή, αλλά να είμαι αληθινή.
Αν νιώθεις κι εσύ έτσι..
Δεν είσαι μόνη.
Η απώλεια σου δεν είναι κάτι που πρέπει να ξεπεράσεις.
Είναι κάτι που μπορείς να μετουσιώσεις.
Είναι κάτι που μπορεί να πάρει άλλη μορφή και να σε οδηγήσει σε μια νέα ζωή.
Και μπορείς να το κάνεις.
Γιατί μέσα σου υπάρχει πολύ περισσότερη δύναμη απ’ όσο νομίζεις.
Αν έφτασες ως εδώ, κάτι μέσα σου είναι έτοιμο.
Έτοιμο να ζήσει αυτή τη νέα εκδοχή της ζωής σου.
Θυμήσου:
Είσαι πιο δυνατή απ’ όσο νομίζεις.
Πιο όμορφη απ’ όσο φαίνεσαι στον καθρέφτη αυτές τις μέρες.
Πιο σπουδαία απ’ όσο σου λέει η φωνή μέσα σου.
Και πάνω απ’ όλα: δεν είσαι μόνη.
Αν αυτό που διάβασες σε άγγιξε και νιώθεις έτοιμη να δεις πώς μπορώ να σε στηρίξω στη δική σου διαδρομή, θα χαρώ πολύ να σε γνωρίσω.
Με όλη μου την αγάπη,
Κατερίνα
Αυτή είναι μια δωρεάν συνάντηση
30 λεπτών, για να:
– Μοιραστείς αυτό που ζεις
– Νιώσεις ασφάλεια και κατανόηση
– Δεις αν ταιριάζουμε για να δουλέψουμε μαζί
Ξεκίνα τώρα,
κατεβάζοντας το δωρεάν workbook
Οδηγός επιβίωσης: 3 προτάσεις για να μετουσιώσεις την απώλεια χωρίς να χάνεσαι μέσα της
Μια μικρή στήριξη για γυναίκες που βιώνουν πένθος.
